Εκποίηση του κτήματος πρώην ΕΘΙΑΓΕ από το ΤΑΙΠΕΔ

ΕΡΩΤΗΣΗ

24/10/2014

Προς τους κ.κ. Υπουργούς

• Οικονομικών
• Αγροτικής Ανάπτυξης και Tροφίμων
• Εσωτερικών

Θέμα: Εκποίηση του κτήματος πρώην ΕΘΙΑΓΕ από το ΤΑΙΠΕΔ

Μία ακόμα περίπτωση εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και καταστροφής του εθνικού μας πλούτου διαδραματίζεται, αυτή τη φορά στην περιοχή Λυκόβρυσης-Μεταμόρφωσης. Με αφορμή το διήμερο των εκδηλώσεων που οργάνωσε ο Δήμος Λυκόβρυσης-Πεύκης & Επιτροπή κατοίκων, στις 17 και 18 του Οκτώβρη, έγινε ευρύτερα γνωστό ότι ο χώρος των 98 περίπου στρεμμάτων του Υπουργείου Ανάπτυξης στην Λυκόβρυση, πρόκειται «να αξιοποιηθεί» ως Επιχειρηματικό Πάρκο. Πράγματι με την υπ’ αριθμόν 243/7.11.2013 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, ΦΕΚ 2883/Β/14.11.2013, το εν λόγω αγρόκτημα, το οποίο συμπεριλαμβάνει και 20 στρέμματα που είχαν παραχωρηθεί στον Δήμο Μεταμόρφωσης και την κοινότητα Λυκόβρυσης, «πέρασε» στο ΤΑΙΠΕΔ.

Στο ανωτέρω κτήμα της Λυκόβρυσης έκτασης περίπου 75 στρεμμάτων στεγάζονται τα 4 Ερευνητικά Ινστιτούτα (Τεχνολογίας Γεωργικών Προϊόντων, Οίνου, Αμπέλου και Εδαφολογίας,) του Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού-ΔΗΜΗΤΡΑ, καθώς και πολυάριθμες υπηρεσίες του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (Εργαστήριο Ελέγχου Κυκλοφορίας Ζωοτροφών, Εργαστ. Υπολειμμάτων Φυτοφαρμάκων, Εδαφοϋδρολογικό, ΠΕΓΕΑΛ και δύο Εργαστήρια Αναφοράς).

Μεγάλο μέρος της έκτασης αυτής -περίπου 40 στρ.- καταλαμβάνει η αμπελογραφική συλλογή του Ινστιτούτου Αμπέλου Αθήνας (I.A.A.), στην οποία διατηρείται πολύτιμο αμπελουργικό γενετικό υλικό περίπου 900 αυτοχθόνων και ξενικών ποικιλιών, η μεγαλύτερη στον χώρο των Βαλκανίων. Το Ι.Α.Α, στα πλαίσια των υποχρεώσεων της χώρας που απορρέουν από την Εθνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, έχει συγκεντρώσει στη συλλογή του τις περισσότερες από αυτές τις ποικιλίες με σκοπό αφενός την εξασφάλιση, διατήρηση και βελτίωση των γενετικών πόρων της αμπέλου, που αποτελεί αναντικατάστατη και πολύτιμη παγκόσμια κληρονομιά και αφετέρου και τη μελέτη και παραπέρα αξιοποίησή τους. Πολλές από αυτές τις ποικιλίες έχουν ήδη εξαφανισθεί ή τελούν υπό εξαφάνιση από τον ελληνικό αμπελώνα, θέτοντας έτσι αυτόματα τη συλλογή του Ι.Α.Α ως τη μοναδική τράπεζα γενετικού υλικού εθνικής κληρονομιάς. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου (Παλαί) και ΤΑΙΠΕΔ

Ερώτηση

προς τους  Υπουργούς:

–    Οικονομικών

–    Πολιτισμού & Αθλητισμού

23/10/2014

Θέμα: Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου (Παλαί) και ΤΑΙΠΕΔ

Για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ένα τμήμα του περιβάλλοντος χώρου του κτήματος της Ομορφοκκλησιάς (που τότε καταλάμβανε σημαντικά μεγαλύτερη έκταση σε σχέση με σήμερα) χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση του Ολυμπιακού Γυμναστηρίου Γαλατσίου (Παλαί). Χωροθετήθηκε σε τμήμα περίπου 92.807 τμ της δημόσιας έκτασης του Κτήματος Βεΐκου, που ήταν δάσος το οποίο καταστράφηκε στο παρελθόν.

Ήδη πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και κατά τη διάρκεια της κατασκευής των ολυμπιακών έργων, γινόταν λόγος για τη μεταολυμπιακή αξιοποίηση των εγκαταστάσεων. Μελέτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου, η οποία ανέλυε το κόστος συντήρησης και λειτουργίας κάθε ολυμπιακής εγκατάστασης στην μεταολυμπιακή της χρήση, είχε ως πρόταση για το Κλειστό Γυμναστήριο Γαλατσίου τις δραστηριότητες Ερασιτεχνικού Αθλητισμού, Πολιτιστικών Εκδηλώσεων και Συνεδρίων. Η Γενική Γραμματεία Ολυμπιακών Αγώνων του Υπουργείου Πολιτισμού, σε διαφήμιση της εποχής των Αγώνων στον τύπο, ανέφερε χαρακτηριστικά: “Σήμερα Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου – Αύριο Αθλητικό και Πολιτιστικό Κέντρο”.

Αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος 3342/06-06-2005, σύμφωνα με τον οποίο επιτρέπεται η αλλαγή χρήσης των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, ανοίγοντας τον δρόμο για την παραχώρησή τους σε ιδιώτες προς εμπορική αξιοποίηση. Το Δημοτικό Συμβούλιο Γαλατσίου, μπροστά στους προδιαγραφόμενους κινδύνους, εξέδωσε ομόφωνο ψήφισμα (29-05-2006) με το οποίο διαμαρτυρόταν για την αλλαγή χρήσης των εγκαταστάσεων και ζητούσε να μην απωλέσουν το δημόσιο χαρακτήρα τους και το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκαν, δηλαδή να μείνουν για κοινωφελή χρήση και αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Η Χαρά Καφαντάρη στη συνέντευξη τύπου φορέων και Δήμου Λυκόβρυσης -Πεύκης στο δημόσιο κτήμα του ΕΘΙΑΓΕ (24/10/2014)

«Αιτία πολέμου» το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Αυγή, 06/07/2014

Της Χαράς Καφαντάρη

Τελώντας σε κατάσταση πανικού, η μνημονιακή συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, υποταγμένη στις απαιτήσεις της τρόικας και αφού πρώτα έκλεισε τη Βουλή ελλείψει σοβαρών νομοσχεδίων προς ψήφιση (!), τρέχει τώρα, μέσα από τη διαδικασία των θερινών τμημάτων να ψηφίσει μια σειρά σημαντικότατες διατάξεις. Μεταξύ των άλλων περιλαμβάνονται νομοσχέδια «γενικής απορρύθμισης του χώρου», τα οποία καταργούν τους όποιους κανόνες χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση προωθεί τα νέα Ρυθμιστικά Σχέδια Αττικής (ΡΣΑ) και Θεσσαλονίκης (ΡΣΘ). Πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος για τον πολεοδομικό σχεδιασμό και τις χρήσεις γης, ενώ σε διαδικασία συζήτησης στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με τον χαρακτηρισμό του κατεπείγοντος, είναι και νομοσχέδιο για τον Τουρισμό.

Όλα τα παραπάνω νομοθετήματα είναι ενταγμένα στην ίδια λογική και πλαίσιο -του Μεσοπρόθεσμου και των εφαρμοστικών νόμων- με κατεύθυνση την απλοποίηση ή και την κατάργηση της διαδικασίας των απαραίτητων αδειοδοτήσεων και μελετών, ενώ δυστυχώς ανοίγουν τον δρόμο στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την άνευ ορίων ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα στο όνομα δήθεν της κάλυψης του δημόσιου χρέους.

Με βάση τα παραπάνω, μόνο τυχαίο δεν είναι το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για τους αιγιαλούς, η διαβούλευση του οποίου έληξε άρον άρον τον Μάιο εν μέσω θύελλας αντιδράσεων. Το εν λόγω νομοσχέδιο, που ετοιμάζεται πλέον να εισαχθεί στη Βουλή, τιτλοφορείται «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας» και αποτελεί πραγματικά «αιτία πολέμου».

Πρώτα απ’ όλα, έχουμε το παράδοξο ένα φυσικό στοιχείο, όπως ο αιγιαλός, να προσδιορίζεται νομικά από το υπουργείο Οικονομικών.

Ο αιγιαλός, οι παραλίες, οι όχθες λιμνών και ποταμών και οι παρόχθιες ζώνες αποτελούν συστατικά στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος και προστατεύονται συνταγματικά. Συγχρόνως αποτελούν ευπαθή οικοσυστήματα, τα οποία έχουν ανάγκη ιδιαίτερης προστασίας εξαιτίας των συνεχών και εκτεταμένων πιέσεων που δέχονται λόγω της οικονομικής ανάπτυξης. Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος (ακτές, παραλία, παράκτιο και παρόχθιο οικοσύστημα, που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο) κατοχυρώνεται από το άρθρο 24 του Συντάγματος και είναι υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίσει την ολοκληρωμένη διαχείρισή του, με βάση επιστημονικά κριτήρια και στηριζόμενο στην αρχή της αειφορίας. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Χ. Καφαντάρη: Θυσιάζεται στο βωμό της επανόδου της Τρόικα το «φιλέτο» του Ελληνικού

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η αποτροπή ιδιωτικοποίησης του νερού είναι υπόθεση της κοινωνίας

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή το Σάββατο 01/06/2013

Η συζήτηση για την εμπορευματοποίηση του νερού έχει γίνει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η κυρίαρχη πολιτική άποψη ήταν μέσα στο πλαίσιο ενός κράτους πρόνοιας και παρόχου των κοινών αγαθών, τομείς όπως αυτός της παροχής νερού θα έπρεπε να παραμείνουν κάτω από κρατική ιδιοκτησία και έλεγχο.

Για πρώτη φορά η «σιδηρά κυρία» Μ. Θάτσερ, με επιμονή και εμμονή σε νεοφιλελεύθερες πρακτικές και πολιτικές, εφάρμοσε προγράμματα ιδιωτικοποίησης και συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στον τομέα αυτόν, εισάγοντας έννοιες όπως η «ανταγωνιστικότητα» και η «αποδοτικότητα». Παράλληλα, άρχισε η εφαρμογή του γνωστού δόγματος με στερεότυπες φράσεις του τύπου «μικρότερο κράτος», «όχι στο κράτος επιχειρηματία» ή «ανεπαρκής κρατική λειτουργία», που τελικά αποτελούν και το μοναδικό επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Η εφαρμογή τέτοιων πολιτικών, ουσιαστικά, άρχισε με το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή, που έφερε τον Πινοσέτ στην εξουσία.

Πρώτα η Χιλή και μετά άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής αποτέλεσαν πεδία εφαρμογής ιδιωτικοποιήσεων του τομέα του πόσιμου νερού, προσπάθεια που συνεχίστηκε σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Στις περισσότερες περιπτώσεις η μεταφορά των κρατικών και δημοτικών δομών παροχής υπηρεσιών ύδρευσης σε ιδιώτες συνοδεύτηκε από αυξήσεις τιμολογίων, υποχώρηση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών, ταυτόχρονη αθέτηση των υποχρεώσεων βελτίωσης των υποδομών, η οποία συνοδεύτηκε και με διαφθορά λειτουργών, υποβάθμιση της ποιότητας του παρεχόμενου νερού και συνδυάστηκε με αύξηση της φτώχειας, ιδιαίτερα σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Ιδιωτικοποίηση του νερού: Μία πολιτική που πρέπει να ανατραπεί

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 10/11/2012

Το 1925 ξεκίνησε η κατασκευή των πρώτων έργων ύδρευσης της Αθήνας. Υπογράφηκε σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου, της αμερικάνικης ΟΥΛΕΝ και της Τράπεζας Αθηνών για τη χρηματοδότηση των έργων. Την εποπτεία της κατασκευής των έργων είχε η Ανώνυμη Εταιρεία Υδάτων (ΕΕΥ), που δημιουργήθηκε για τον σκοπό αυτό. Πρώτο έργο ήταν το φράγμα του Μαραθώνα (1925-1929). Το 1974 οι αρμοδιότητες ύδρευσης της πρωτεύουσας, που μέχρι τότε είχε η ΟΥΛΕΝ, μεταβιβάστηκαν στην ΕΕΥ, η οποία μαζί με τον ΟΑΠ (Οργανισμός Αποχέτευσης Πρωτευούσης) το 1980 συγχωνεύτηκαν και δημιουργήθηκε η ΕΥΔΑΠ.

Σήμερα, η τρικομματική κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στις μνημονιακές πολιτικές επιλογές της και τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» που επιβάλλει η τρόικα και οι συντηρητικές πλειοψηφίες της Ε.Ε., προωθεί πρόγραμμα «αξιοποίησης» -ουσιαστικά «ξεπουλήματος»- της δημόσιας περιουσίας. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου