Υδρογονάνθρακες: Το νέο success story της κυβέρνησης; Τα επιστημονικά δεδομένα και οι υπερφίαλες εκτιμήσεις

*Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα Ελευθεροτυπία (29/10/2014)

Της Χαράς Καφαντάρη, γεωλόγου, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Β’ Αθήνας

Η κυβέρνηση επανειλημμένα προσπαθεί να στήσει ένα μύθο, ένα success story σε σχέση με την έρευνα και εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Αναλώνεται σε συνεχείς προσπάθειες καλλιέργειας μύθων και ιστοριών για θησαυρούς και πακτωλούς κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, τροφοδοτώντας και αναζωπυρώνοντας τις συζητήσεις με διαρροές απόρρητων εκθέσεων, υπερφίαλες εκτιμήσεις, που πολλές στερούνται επιστημονικού ερείσματος, ενώ γίνεται ουσιαστικά μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα μνημόνια και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική Βουλή κύρωσε, μετά από άκρως αντιδημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθεί ουσιαστική διαβούλευση και συζήτηση, τις συμβάσεις «ανοικτής πόρτας», για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σε τρεις περιοχές της Δ. Ελλάδας (Κατάκολο, Πατραϊκός και Ιωάννινα). Τώρα, δε, «τρέχει» προκήρυξη για άλλα 23 οικόπεδα, θαλάσσια και χερσαία.

Δεν σταματά όμως εδώ. Ενώ υποχρηματοδοτούνται τα πανεπιστήμια και η έρευνα στη χώρα μας και είναι υπό απόλυση οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, η κυβέρνηση διασπαθίζει τα όποια μελλούμενα έσοδα από τις εξορύξεις, εξαγγέλλοντας νέα πανεπιστημιακά τμήματα, και αφήνει την ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων να γίνει μέσω του «ταμείου γενεών», που θεσμοθέτησε με σχετικό νόμο πέρυσι το καλοκαίρι, έπειτα από μια δεκαετία. Ο αρμόδιος υπουργός, υπερβάλλοντας εαυτόν, μιλά για πατριωτικό καθήκον. Αλλά πατριωτικό καθήκον σήμερα είναι η άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η διασφάλιση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και όχι οι υποσχέσεις για έσοδα που θα έρθουν, αν έρθουν, ύστερα από πολλά χρόνια. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Η Χαρά Καφαντάρη στο 21ο συνέδριο της ΟΜΕ

Ορυκτός πλούτος και υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα. Μύθοι και πραγματικότητες

Τα τελευταία χρόνια πολλά ακούγονται για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Τόνοι μελανιού χύνονται και χιλιάδες ώρες τηλεοπτικού χρόνου καταναλίσκονται για να παρουσιαστούν απόψεις ειδικών και «ειδικών». Η «ανακήρυξη της ΑΟΖ» έχει γίνει σημαία πολλών συντηρητικών, εθνικιστικών και υπερεθνικιστικών κύκλων.  Συζητήσεις επί συζητήσεων για τα «δίκαια» του Έθνους, για την «κακή» γείτονα που επιβουλεύεται την εθνική κυριαρχία και άλλα πολλά. Επωδός, δε, των περισσοτέρων, είναι ότι η χώρα μας διαθέτει τεράστιες ποσότητες διαφόρων ορυκτών και πετρωμάτων, πλέει σε μια θάλασσα πετρελαίου (στο Αιγαίο) και αν τα εκμεταλλευτούμε όλα αυτά, τότε θα γίνουμε οι νέοι εμίρηδες (« τύφλα νάχει το μνημόνιο», θα καθόμαστε και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια).

Πέρα όμως από  τους «μύθους» υπάρχει και η πραγματικότητα:

Είναι γνωστό ότι στον Ελληνικό χώρο υπάρχουν πολλά και ποικίλα κοιτάσματα (και εμφανίσεις) ορυκτών, μεταλλευμάτων, λατομικών και διακοσμητικών υλικών ενώ υπάρχουν  και τεράστια γεωθερμικά πεδία. Ενδεικτικά αναφέρονται χρωμίτες στην Κοζάνη, τύρφη στου Φιλίππους, ουράνιο στου γρανίτες του Παρανεστίου, γεωθερμικά πεδία στον Έβρο, Νιγρίτα, Λέσβο, Μήλο, Νίσυρο κ.α.π., υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο, ενώ υπάρχουν βωξίτες, λευκόλιθοι, νικέλιο, λιγνίτης, μάρμαρα, ζεόλιθοι, καολίνες και πολλά άλλα. Σε κάποια από αυτά σήμερα γίνεται εκμετάλλευση όπως π.χ. το σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ (που με υπογραφές της υπηρεσιακής κυβέρνησης πάει για ξεπούλημα  όσο-όσο),  τους βωξίτες, (που όμως η εκμετάλλευση δεν γίνεται  με βιώσιμους όρους   δημιουργώντας σοβαρότατα προβλήματα, τόσον στο περιβάλλον, όσο και στην κοινωνία). Δεν μπορούμε  εδώ όμως να μην επισημάνουμε  και το μεγάλο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στη Χαλκιδική με την εξόρυξη χρυσού. Μια εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, που με τον τρόπο που προτείνεται να γίνει  έχει σοβαρές συνέπειες τόσο για  το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα,  όσο και για την οικονομία της ευρύτερης περιοχής (αγροτικός τομέας, τουρισμός) .

Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου