Η αποτροπή ιδιωτικοποίησης του νερού είναι υπόθεση της κοινωνίας

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή το Σάββατο 01/06/2013

Η συζήτηση για την εμπορευματοποίηση του νερού έχει γίνει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η κυρίαρχη πολιτική άποψη ήταν μέσα στο πλαίσιο ενός κράτους πρόνοιας και παρόχου των κοινών αγαθών, τομείς όπως αυτός της παροχής νερού θα έπρεπε να παραμείνουν κάτω από κρατική ιδιοκτησία και έλεγχο.

Για πρώτη φορά η «σιδηρά κυρία» Μ. Θάτσερ, με επιμονή και εμμονή σε νεοφιλελεύθερες πρακτικές και πολιτικές, εφάρμοσε προγράμματα ιδιωτικοποίησης και συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στον τομέα αυτόν, εισάγοντας έννοιες όπως η «ανταγωνιστικότητα» και η «αποδοτικότητα». Παράλληλα, άρχισε η εφαρμογή του γνωστού δόγματος με στερεότυπες φράσεις του τύπου «μικρότερο κράτος», «όχι στο κράτος επιχειρηματία» ή «ανεπαρκής κρατική λειτουργία», που τελικά αποτελούν και το μοναδικό επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Η εφαρμογή τέτοιων πολιτικών, ουσιαστικά, άρχισε με το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή, που έφερε τον Πινοσέτ στην εξουσία.

Πρώτα η Χιλή και μετά άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής αποτέλεσαν πεδία εφαρμογής ιδιωτικοποιήσεων του τομέα του πόσιμου νερού, προσπάθεια που συνεχίστηκε σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Στις περισσότερες περιπτώσεις η μεταφορά των κρατικών και δημοτικών δομών παροχής υπηρεσιών ύδρευσης σε ιδιώτες συνοδεύτηκε από αυξήσεις τιμολογίων, υποχώρηση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών, ταυτόχρονη αθέτηση των υποχρεώσεων βελτίωσης των υποδομών, η οποία συνοδεύτηκε και με διαφθορά λειτουργών, υποβάθμιση της ποιότητας του παρεχόμενου νερού και συνδυάστηκε με αύξηση της φτώχειας, ιδιαίτερα σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Τοποθέτηση της Χ. Καφαντάρη σε ανοικτή συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο Μαρκόπουλο για την ιδιωτικοποίηση του νερού

Τα πρώτα σύγχρονα έργα για την ύδρευση της Αθήνας, που μέχρι τότε υδρευόταν από το Αδριάνειο υδραγωγείο της αρχαιότητας και πλανόδιους νερουλάδες, άρχισαν το 1925. Για την κατασκευή τους, υπογράφηκε σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου, της αμερικάνικης ΟΥΛΕΝ και της Τράπεζας Αθηνών για τη χρηματοδότηση των έργων. Την εποπτεία της κατασκευής των έργων είχε η Ανώνυμη Εταιρεία Υδάτων (ΕΕΥ), που δημιουργήθηκε για τον σκοπό αυτό. Πρώτο έργο ήταν το φράγμα του Μαραθώνα (1925-1929). Το 1974 οι αρμοδιότητες ύδρευσης της πρωτεύουσας, που μέχρι τότε είχε η ΟΥΛΕΝ, μεταβιβάστηκαν στην ΕΕΥ, η οποία μαζί με τον ΟΑΠ (Οργανισμός Αποχέτευσης Πρωτευούσης) το 1980 συγχωνεύτηκαν και δημιουργήθηκε η ΕΥΔΑΠ.

Σήμερα, η τρικομματική κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στις μνημονιακές πολιτικές επιλογές της και τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» που επιβάλλει η τρόικα και οι συντηρητικές πλειοψηφίες της Ε.Ε., προωθεί πρόγραμμα «αξιοποίησης» -ουσιαστικά «ξεπουλήματος»- της δημόσιας περιουσίας. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου

Ιδιωτικοποίηση του νερού: Μία πολιτική που πρέπει να ανατραπεί

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 10/11/2012

Το 1925 ξεκίνησε η κατασκευή των πρώτων έργων ύδρευσης της Αθήνας. Υπογράφηκε σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου, της αμερικάνικης ΟΥΛΕΝ και της Τράπεζας Αθηνών για τη χρηματοδότηση των έργων. Την εποπτεία της κατασκευής των έργων είχε η Ανώνυμη Εταιρεία Υδάτων (ΕΕΥ), που δημιουργήθηκε για τον σκοπό αυτό. Πρώτο έργο ήταν το φράγμα του Μαραθώνα (1925-1929). Το 1974 οι αρμοδιότητες ύδρευσης της πρωτεύουσας, που μέχρι τότε είχε η ΟΥΛΕΝ, μεταβιβάστηκαν στην ΕΕΥ, η οποία μαζί με τον ΟΑΠ (Οργανισμός Αποχέτευσης Πρωτευούσης) το 1980 συγχωνεύτηκαν και δημιουργήθηκε η ΕΥΔΑΠ.

Σήμερα, η τρικομματική κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στις μνημονιακές πολιτικές επιλογές της και τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» που επιβάλλει η τρόικα και οι συντηρητικές πλειοψηφίες της Ε.Ε., προωθεί πρόγραμμα «αξιοποίησης» -ουσιαστικά «ξεπουλήματος»- της δημόσιας περιουσίας. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου