Η Χαρά Καφαντάρη σχετικά με τις εργασίες της COP25 στη Μαδρίτη

Η Αν. Τομεάρχης Περιβάλλοντος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τόνισε ότι η COP25 είναι μια σημαντική Διάσκεψη καθοριστικής σημασίας. Το Πρωτόκολλο του Κιότο ολοκληρώνεται και πρέπει παγκοσμίως να υλοποιηθεί η απόφαση του Συμφώνου των Παρισίων από το 2020. «Το κλίμα και η κλιματική αλλαγή είναι ένα από τα δύο κορυφαία ζητήματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχουμε φτάσει πλέον στην κρίσιμη στιγμή. Ο πλανήτης έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που πρέπει να γίνει αντικείμενο συνολικής πολιτικής, η διάσταση της κλιματικής αλλαγής πρέπει να διατρέχει οριζόντια κάθε εφαρμοζόμενη πολιτική. Τα αποτελέσματα της Διάσκεψης θα είναι την Παρασκευή. Υπάρχουν δυσκολίες από πολλές χώρες, εκτός των ΗΠΑ, πρέπει, όμως, να καταλήξουμε σε μια παγκόσμια δεσμευτική συμφωνία. Οι πλούσιες χώρες οφείλουν να συνεισφέρουν στο Ταμείο για το Κλίμα, βοηθώντας τις φτωχές που απειλούνται περισσότερο».

Στη χώρα μας έχουν γίνει βήματα, όπως το Εθνικό Σχέδιο Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή που εκπόνησε η Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2016 και η Εθνική Στρατηγική για την Κυκλική Οικονομία το 2017. «Η τωρινή Κυβέρνηση μιλά μεν για την κλιματικά ουδέτερη Ευρώπη και την πλήρη απανθρακοποίηση και την απολιγνιτοποίηση της χώρας το 2028. Μεθαύριο στη Βουλή θα συζητήσουμε το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα το οποίο είναι σε διαβούλευση από τη νυν Κυβέρνηση. Εμείς είχαμε εκπονήσει Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα που είχε πάρει θετικές εκτιμήσεις από τα όργανα της ΕΕ. Τώρα η ΝΔ μιλάει για πλήρη απολιγνιτοποίηση το 2028, δεν έχει παρουσιάσει όμως κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Χρειάζονται κάποιες διαδικασίες. Και υπάρχουν ζητήματα όπως είναι και το θέμα της υποκατάστασης του λιγνίτη από εισαγόμενο φυσικό αέριο που είναι μεταβατικό ορυκτό καύσιμο, που σημαίνει ότι έχει αρνητικό οικολογικό αποτύπωμα. Άρα, πρέπει να πάμε σε μια άλλη οικονομία με Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, με νέες τεχνολογίες και ανάλογες πολιτικές».

Κλείνοντας, η Χαρά Καφαντάρη αναφέρθηκε στην υποκριτική στάση της Κυβέρνησης απέναντι στους μικρομεσαίους, καθώς και στην «αδύναμη» εξωτερική πολιτική που ασκεί στα διεθνή ζητήματα.