Ανάγκη θέσπισης ορίου εξασθενούς χρωμίου στο πόσιμο νερό

Τοποθέτηση της Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Β’ Αθήνας και Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου, Χαράς Καφαντάρη, κατά τη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Υδατικών Πόρων της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος (15.09.2016).

ΧΑΡΟΥΛΑ (ΧΑΡΑ) ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ:

Κυρία Πρόεδρε, θα ήθελα να τονίσω δύο – τρία πράγματα. Βεβαίως, στην εισήγηση, που διάβασε ο κ. Ακριώτης, είχα συνεισφέρει και εγώ και σαφώς δεν έχω κάποια αντίρρηση.

Θα ήθελα να πω, ότι η θέσπιση ορίου για το εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό και ότι πρέπει να παρθούν κάποιες πρωτοβουλίες και από την Επιτροπή μας στην κατεύθυνση αυτή. Με βάση, αυτά τα οποία είχα πει, νομίζω ότι πρέπει να δούμε και το ρόλο της Επιτροπής μας για το πώς, πιο σημαντικά και πιο αποτελεσματικά, θα μπορούσε να παρεμβαίνει στις νομοθετικές πρωτοβουλίες των Υπουργείων, των σχετικών με τα θέματα που εξετάζουμε.

Καταρχάς, πρέπει να δούμε τι εννοούμε, όταν λέμε δημόσια υγεία. «Είναι η επιστήμη και η τέχνη να προλαμβάνεται η νόσος, να προάγεται η υγεία, να επιμηκύνεται η ζωή, μέσα από την οργανωμένη προσπάθεια της κοινωνίας». Αυτός είναι ένας ορισμός στην Αγγλία από το 1998 από το Acheson Report.

Θα ήθελα, λοιπόν, να πω, όπως είπε και ο εισηγητής, ο Γιώργος Ακριώτης, ότι έγινε πολύ σημαντική συζήτηση και είχαμε πολλές διαπιστώσεις στην Επιτροπή μας, όταν συζητούσαμε αυτό το θέμα και ότι το να προαχθεί το δικαίωμα στην υγεία είναι υποχρέωση της πολιτείας. Είναι προφανές ότι το οικονομικό κέρδος και οι προσπάθειες προστασίας των οικονομικών δραστηριοτήτων, αλλά και το κόστος ενός θεσμικού μέτρου, όπως είναι η θέσπιση διακριτού ορίου, δεν μπορεί να προταθεί του δικαιώματος στην υγεία και η πολιτεία είναι υποχρεωμένη σε σχέση με αυτό.

Θα ήθελα να πω για τη σημασία της αρχής της προφύλαξης, όπως αναφέρθηκε, η οποία αποτυπώνεται στα ευρωπαϊκά νομικά κείμενα και επιβάλλει στα κράτη να λαμβάνουν μέτρα προστασίας για τη δημόσια υγεία, όταν υπάρχει ενδεχόμενος κίνδυνος, έστω και ενδείξεις, για σοβαρές βλάβες στην ανθρώπινη υγεία ή στο περιβάλλον. Η καινοτομία που εισάγει η αρχή της προφύλαξης εστιάζεται στην αντιστροφή του βάρους της απόδειξης του περιβαλλοντικού κινδύνου, αφού ο φορέας της επικείμενης δραστηριότητας ή του έργου πρέπει, εκ των προτέρων, να αποδείξει επιστημονικά, ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα ή το έργο δεν θα προκαλέσει μη αναστρέψιμες βλάβες στο περιβάλλον, στην υγεία των ανθρώπων, καθώς το περιβάλλον δεν αποτελεί το μόνο πεδίο εφαρμογής της αρχής της προφύλαξης.

Επίσης, η αρχή της προφύλαξης αποτυπώνεται και στην Οδηγία 98/83 για την ποιότητα νερού ανθρώπινης κατανάλωσης, όσο και στον Κανονισμό 178/2002 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου για την ασφάλεια των τροφίμων, στα οποία συγκαταλέγεται και το πόσιμο νερό.

Επομένως, θέλω να τονίσω ότι το Υπουργείο Υγείας οφείλει να προστατεύσει τη δημόσια υγεία, μετά από τόσα χρόνια αδράνειας και συνεχών διαβουλεύσεων, που ουσιαστικά μεταθέτουν το πρόβλημα, χωρίς να λαμβάνονται μέτρα. Επιβάλλεται, δηλαδή να καθορίσει όρια για το πόσιμο νερό, με βάση την αρχή της προφύλαξης, καθώς αρκεί η ύπαρξη αμφιβολιών γύρω από την επέλευση σοβαρών ή μη αναστρέψιμων βλαβών στο περιβάλλον ή στη δημόσια υγεία.

Κλείνω λέγοντας, ότι η σχετική Οδηγία της Ε.Ε. για τα νερά, αναφέρει ρητά ότι δεν εμποδίζονται τα κράτη – μέλη να προβούν στη λήψη επιπλέον μέτρων προστασίας για τη δημόσια υγεία, εφόσον κρίνουν ότι αυτό είναι αναγκαίο. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή την άποψη δεν εμποδίζεται και η ελληνική πολιτεία να προβεί σε θέσπιση διακριτού ορίου για το εξασθενές χρώμιο.

Αυτά ήθελα να πω και νομίζω ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολήσει ξανά την Επιτροπή μας και στην καινούργια Σύνοδο της Βουλής, με συγκεκριμένες προτάσεις, όπως και παρεμβάσεις, γιατί προτάσεις υπάρχουν πολλές, για να γίνει αυτό πραγματικότητα.